Wat er in kan, kan er ook uit

Het gebeurt zelden dat ik in paniek raak, maar vandaag raakte ik even van slag van de paniek die ik ineens voelde. Maar daarover straks meer.

Onderweg naar Le Bugue, waar zoonlief met zijn gezin op de camping vakantie viert neem ik contact op met de Chambres d’Hotes waar we vannacht zullen gaan slapen, vanaf 16.00 uur kunnen we inchecken. Dat zullen we straks wel tussen door gaan doen.

Zoonlief wacht ons op voor de camping zodat Rik met de auto de camping op kan, zover lopen is geen optie. Onze 2 kleindochters en de jongste, Rik zijn stamhouder, vliegen ons om de nek. Heerlijk, wat een ontvangst! Een heerlijk plekje in de schaduw, een kop koffie erbij en de kids om ons heen, wat is geluk toch eenvoudig!

Overnachten in Limeuil

Op de middag rijden we naar ons nieuwe logeeradres. Uhum, dat zou toch aan de doorgaande weg liggen? Tja, maar wel in een heel oud stadje met heel erg nauwe straatjes aan het water, Limeuil.

Rik kan er niet met de auto bijkomen, en lopen is voor hem geen optie, bovendien een heel steile helling. Ik besluit er eerst maar eens heen te lopen. Beneden aangekomen staat er een bord: melden in de bar. Oké nog maar wat verder lopen dan. Beneden tref ik een bar met een terras aan het water, een fenomenaal uitzicht en een heel aardige dame die me de kamer laat zien.

Maar hoe kan Rik hier komen? Ik leg haar de situatie uit en ze denkt een paar seconden na. Dan loopt ze naar het eind van het terras, schuift met stoelen, tafels en reclameborden en creëert een parkeerplaats voor onze auto. Super lief en behulpzaam, maar de angst kruipt bij mij omhoog.

De helling af, een zeer scherpe bocht en dan tussen het huis met de kamers en het terras op het weggetje door manoeuvreren naar de gecreëerde parkeerplaats. Brrr. Ik klim bij 38 graden in de volle zon de helling weer op naar Rik en kom aan met een kop als een biet. “Hé”, zegt Rik, “je hoeft er geen hartinfarct van te krijgen hoor.” Slechte timing.

Rik manoeuvreert de auto naar de plek en we lopen naar een prachtige kamer. Zeer comfortabel, zeer de moeite waard. Pfff, maar nu? Hoe komen we hier dan nog uit?

Rik: “Wat erin kan, kan er ook weer uit”.

Na een uurtje rust en opfrissen gaan we weer richting camping. Achteruit lijkt met het volle terras geen optie dus duiken we onder de stadsboog heen het straatje in. Nauwer en nauwer wordt het kleine, smalle straatje. Ik voel iets wat ik zelden voel, paniek.

Rik klapt de spiegels in en rijdt stapvoets verder. Ik moet mijn klep houden en hem niet afleiden.
Vrouwen maken zich zo dun mogelijk tegen de gevels, mensen duiken hun huis in en wij komen meter voor meter verder. Bochtjes, trapjes, drempels. En dan…. Een scherpe bocht en de weg wordt ietsje breder. Nog iets verder zijn we eruit.

Ik schiet uit: “Dit doe ik echt niet nog een keer hoor, bekijk het maar”. Rik lacht en begrijpt echt niet waar ik me nou druk over maak. Als het 1 keer lukt, kan het toch vaker. Ik zit gelijk boven op de kast, nog lachen ook, ben je nou helemaal!

Gesprek van de dag

We komen terug op de camping en natuurlijk worden zoonlief en lieve schoondochter vergast op het verhaal. Ik ben vandaag de Sjaak, dat is duidelijk. Ik knijp hem de rest van de middag, als we straks teruggaan, moeten we morgen weer door die te nauwe steegjes, en overmorgen ook. We blijven hier namelijk iets langer om morgen met zijn allen een dagje naar de Dordogne te gaan zwemmen en daarna samen te eten. Ik heb er nu al geen zin meer in.

’s Avonds terug drinken we een biertje op het terras en de eigenaar komt een praatje maken. Jullie kunnen daar niet rechtdoor hoor, je moet morgen ochtend achteruit terug en in de bocht draaien om de helling op te kunnen. Onze auto kan er niet door, die van jullie zeker niet!

Oh nee? Dan ken je Rik nog niet. Maar gelukkig is er een optie en kan ik rustig slapen. Ik verheug me op morgen.
Met grote en kleine kids zwemmen in de Dordogne en samen eten, ik houd ervan!

Dankbaarheid

In bed overdenk ik nog even de dag voordat ik me omdraai en in slaap val. Wat bof ik toch met zo’n leven vol geniet momenten, kinderen, kleinkinderen, fijne partner en een job die niet als werk voelt.

Dankbaarheid overheerst.

Ik ben zo ontzettend blij dat ik een paar jaar geleden de kans heb gepakt en de stap heb gewaagd om een passief inkomen op te bouwen.

Natuurlijk word je niet slapend rijk, in dit opzicht is passief inkomen een misleidende term. Doe je niks, verdien je weinig, doe je meer, verdien je meer. Maar eenmaal opgebouwd, gaat je inkomen door, iedere week opnieuw.

Mijn, ons leven, is er enorm door veranderd. We hebben nu tijd en geld om datgene te doen wat wij belangrijk en leuk vinden. We werken samen aan onze business met heel veel plezier, het voelt niet als werken.

Het heeft ons vrijheid gegeven en een financiëel stressloos bestaan. Het is de mooiste manier om geld te verdienen voor mij.

Wil je weten hoe je een passief inkomen opbouwt? Neem dan contact met me op, drinken we online koffie.

Eerder verschenen blogs ‘Dagboek van een passief inkomen’ lees je hier.

Reactie

Wil je mij een plezier doen? Laat dan je reactie onder dit blog achter, dat zou ik leuk vinden!