Waar zijn we nu weer terechtgekomen? Dat vroeg ik me af toen ik op het kleine terrasje ging zitten voor een kop koffie. We bestellen koffie en vragen wat er op het middag menu staat.
Dit blijkt een echt traditioneel Portugees restaurant waar moeder en dochter samen met een heel vriendelijke jonge vrouw de boel runnen. Blijkbaar lag dit leuke restaurant vandaag op onze route.
We gaan ons laten verrassen.
Heerlijk! Vis met rijst en salade voor mij en een vleesschotel voor Rik. We zouden bijna vergeten waarom we hiernaar toe zijn gereden. Ons doel vandaag is het glas museum in Marinha Grande. Netwerkmarketing maakt het voor ons allemaal mogelijk.
Marinha Grande
Marinha Grande is vanaf de 2e helft van de 18e eeuw het centrum van de glasindustrie. Dit is een stad met een industrieel verleden. Waar vroeger alles aan de tekentafel werd uitgewerkt tot in detail en er vooral mallen werden gefabriceerd voor glas, heeft ook hier natuurlijk de computer de tekentafel vervangen.
Ook is er nu een levendige industrie in mallen voor plastic in plaats van glas.
Inmiddels is ook hier natuurlijk sprake van verschuiving naar lage lonen landen. Nu, vandaag de dag, vindt hier het meest specialistische werk plaats en niet zozeer de massaproductie.
Het glasmuseum
Na het eten gaan we op zoek naar het glas museum. Dit museum bevindt zich op een plein waar niet alleen het zeer oude pand van het glasmuseum staat, maar ook het theater en de prachtige oude stadsbibliotheek. Te midden van de schitterende en goed onderhouden oude panden staat er het moderne, nieuwe gemeente archief. Hoe gek het ook klinkt, het past bij elkaar.
We betalen voor de toegang van het museum en gaan door de grote hoge deuren naar de eerste zaal. Hierin glas uit de periode 1950-1970, prachtig gedecoreerd.
Zeker zo mooi als het glas is het pand zelf. Prachtige hoge ramen en muren gedecoreerd met Portugese tegels. De kollosale houten trap naar de eerste verdieping is kunst op zich. Mooi bewerkt oud hout, schitterend.
Ramen met glas decoraties en daarnaast op deze verdieping glascollecties door de eeuwen heen. Ook de glazen flessen en spuiten die vroeger door de artsen gebruikt werden ontbreken niet. Voor Rik, als zoon van een arts, een feest van herkenning.
De foto’s geven je een impressie van de collectie.
Een museum extra
We willen vertrekken en worden teruggeroepen door de dame achter de balie. Een collega wordt geroepen, pakt haar jasje, tas en sleutel en loopt met ons mee naar buiten. We worden naar de overkant van de weg gedirigeerd, er hoort nog veel meer bij dit museum.
Ze brengt ons naar een gebouw waarin een zaal met instrumenten, machines, mallen en tekentafels zoals altijd gebruikt in deze industrie en een man die vroeger chef van de tekenafdeling was geeft ons een rondleiding.
Philips koffieapparaten, Senseo koffiezetters, Renault voorkanten, BMW onderdelen en nog veel meer moderne voorbeelden staan eveneens in de ruimte. We krijgen uitleg dat van alles wat hier staat de mallen hier gemaakt werden.
Vervolgens brengt hij ons naar de lift en zegt dat we naar de 2e etage moeten gaan voor de volgende zaal, dit keer een zaal vol kunst objecten.
Wat een beleving en wat prachtig om deze oude medewerkers te horen vertellen, vol trots, over hun vak en hun bijdrage aan de glasindustrie.
Genoeg voor nu
Daarna worden we geacht naar het volgende gebouw te gaan waar glasblazers het vak tonen en uitleggen, maar dat doen we een volgende ronde, genoeg gelopen voor vandaag.
We komen hier graag nog eens terug. Trouwens, over een paar weken komen lieve vrienden over voor een paar dagen, gaan we hier nog eens lekker eten en de stad verder verkennen.
Nooit meer “Geen tijd”
In geen jaren heb ik zoveel cultuur en historie opgesnoven als de weken hier. Het kwam er gewoon nooit van. Altijd druk en bezig met van alles. Waar we vroeger met de kinderen een museum jaarkaart hadden, kwamen we de laatste jaren eigenlijk niet meer toe aan musea.
We waren altijd druk met alles en nog wat. “Straks” en “Ik heb nu even geen tijd” waren kreten die heel vaak voorbij kwamen. Ineens realiseer ik me dat ik dat zelden meer zeg.
Toen vanmorgen mijn jongste belde met de vraag of ik even tijd had om iets te bespreken, zei ik spontaan: “Ja natuurlijk, zeg het maar.”
Deze veranderingen in mijn eigen leven zijn het gevolg van de keuzes die ik gemaakt heb. Door te kiezen voor netwerkmarketing en daarmee een passief inkomen op te bouwen is het eenvoudiger om te kiezen wat voor mij goed voelt.
Nu kan ik veel selectiever zijn in mijn keuze of ik voor een nieuwe klant die mij benaderd, wel of niet wil werken. Waar ik eerder alles aan zou grijpen, zeg ik nu regelmatig nee.
Opeens voel ik het als een enorme opluchting om die beslissing te kunnen nemen, ik stond er nog niet echt bij stil, tot nu vandaag. Ik realiseer me dat dit een luxe positie is, het gevolg van mijn eigen persoonlijke keuze om een passief inkomen op te bouwen.
Jij ook?
Wil jij ook vaker nee zeggen tegen werk waar je geen zin in hebt?
Laten we dan online koffie drinken en kijken of we een klik hebben.
