En toen zakte de grond onder mij vandaan

Op maandag avond 22 oktober werd alles anders. Rik kreeg hevige rug- en buikpijn en viel bewusteloos neer. Na reanimatie was het even na middernacht voor altijd stil.

Van het ene moment op het andere was mijn maatje, mijn liefste, mijn allessie, mijn soulmate weg.
Ineens hadden de kinderen geen vader meer en de kleinkinderen geen opa.

Onze wereld stond stil

We haalden Rik naar huis en maakten er met zijn allen een week vol herinneringen en verhalen van. Een week van afscheid zoals Rik zou hebben gewild. En we sloten af met zijn afscheidsdienst, geheel in zijn geest, met een lach en een traan.

En dan begint het geregel. Dwars door je ongeloof en je verdriet komt er een berg regelwerk aan en loop je keihard aan tegen de bureaucratie.

Hoe nu verder?

Daarna komt het moment dat je moet nadenken over de zakelijke gevolgen, over je bedrijf, je activiteiten en natuurlijk komt dan de vraag over hoe nu verder? Of je wilt of niet, je moet verder.
Niet alleen voor mezelf, zeker ook voor mijn kinderen en kleinkinderen.

Nu, ruim een maand verder, heb ik de meeste administratieve zaken afgehandeld of minimaal in gang gezet. Voorzichtig ga ik nadenken over ons bedrijf en mijn toekomst.
Zeker is dat mijn toekomst er heel anders uit gaat zien. Ons fantastische leven in Portugal waren mijn mooiste maanden ooit, maar om dat nu in mijn uppie verder te doen… nee, daarvan word ik heel eenzaam.

Voor nu trek ik mij eerst terug in alleen Nederland om de draad weer op te pakken en nieuwe wegen in te slaan. Hoe dat eruit gaat zien, geen idee. Nou ja, wel een idee, dat zal ik de komende tijd met je gaan delen.

Mijn leven alleen

In het volste vertrouwen dat mijn nieuwe leven ook weer mooi gaat worden en er nieuwe kansen voorbij zullen komen, is mijn eerste zorg om niet te vermoeid te worden. Daarom ben ik even heel erg bezig met mezelf en eet gezond en neem voldoende rust en tijd voor mezelf. Jarenlang wilde ik graag een paar kilo kwijt, nu vliegen ze er als vanzelf vanaf, klein pluspuntje.

Veel tijd besteden we nu aan elkaar binnen ons gezin. Iedere dag met elkaar bellen en appen en elkaar opvangen. De kleinkinderen zijn angstig, mama en papa kunnen dus ook zomaar neervallen. Alles heeft nu tijd nodig.

Nieuwe start

Langzaam aan pak ik de draad weer op. Na bijna 42 jaar getrouwd en 44 jaar samen met Rik ben ik zo gewend om keuzes ‘samen’ te maken, een relatie betekent keuzes die voor ieder fijn zijn. Een relatie betekent compromissen sluiten. Nu moet ik bedenken wat ik, en alleen ik, wil. Dat is behoorlijk wennen. Geen rekening meer houden met de ander, doen wat je zelf wilt, eigen keuzes maken, niet meer overleggen… het is vreemd, maar het lukt.
Ik heb er alle vertrouwen in!

Liefs, 

Marie-Jose