Daar is dat gevreesde telefoontje

En dan is daar dat telefoontje, verwacht en geweten dat het eens zou komen, maar als het dan komt…het raakt me veel meer dan ik zelfs maar voor mogelijk hield. Sterker nog, ik ben een aantal dagen behoorlijk van streek.

Ik werk door, doe alle afgesproken Zoom calls en schrijf mijn blogs, maar diep van binnen voel ik een groot verdriet en een enorme woede. Die twee gevoelens strijden om het hardst.

Heel kort door de bocht komt het erop neer dat ik al jarenlang geen contact meer heb met de meeste van mijn familieleden. Mijn moeder was het nooit eens met mijn keuze voor mijn partner en mijn werk en het kwam tot een definitieve breuk. (Het ermee eens zijn is ook niet nodig, mij mijn leven onmogelijk maken kan ik niet accepteren)

Ze verklaarde mij dood, althans dat vertelde ze. Helaas zorgde ze voor ruzie met iedereen en tussen iedereen. Tot het voor mij was: tot hier en niet verder.

Woede, verdriet en vooral ongeloof

Maar dan is daar dat telefoontje via via, dat mij laat weten dat mijn moeder in een hospice ligt en gaat sterven. Daar komt de mededeling dat ik het eigenlijk niet mag weten. Moeders heeft haar huis al laten leeghalen en haar crematie zelf geregeld, ik hoef niet te weten dat ze dood gaat.

Au, opeens springen alle laadjes open van mijn zorgvuldig gesloten ladekast. Ik dacht dat ik het verwerkt had, maar tjonge, jonge, wat komt die klap onverwacht hard binnen.

Ik overweeg direct terug te vliegen naar Nederland en haar op te zoeken, naïef als ik ben denk ik nog dat ze niet op deze manier dood zal willen gaan. Helaas, er is voor mij geen ruimte, slechts verbittering heeft zich van haar meester gemaakt. En ik zal moeten accepteren dat dit haar keuze is.

Intussen zijn we al zo’n 4 weken verder en word ik door lieve neefjes, nichtjes en een tante toch op de hoogte gehouden. Iedere dag gaat ze verder achteruit en is de verwachting dat het niet lang meer zal duren, al wekenlang.

Waarom ik dit aan je vertel

Normaal praat ik niet zo snel over dit soort dingen en ik heb dan ook lang geaarzeld, maar ik vind het goed om het je juist wel te zeggen. Ook dit is een deel van mijn leven en dus ook van mijn ‘Dagboek van een passief inkomen’.

Mijn netwerkmarketing leven met een passief inkomen is niet enkel een grote roze wolk.

Het is mij opgevallen dat ik hier in Portugal, ver weg van mijn familie, gemakkelijker het – voor mij- goede pad vind. Ik kan tijd maken om alleen maar op mijn terras te zitten en naar de bergen te kijken waar langzaam de avond valt en alle lichtjes in de huizen aangaan.

Er is tijd om mijn stormachtige gedachten te laten komen en gaan en mijn verdriet er gewoon te laten zijn. Langzaamaan kan ik het een plek geven en er vrede mee hebben.

De spanning in mijn lijf kan ik kwijt door te wandelen door de natuur en bekaf thuis te komen. De afstand maakt dat ik het meer vanaf een afstand kan bekijken en overzien.

Alles krijgt zijn plekje

Stilaan hervat ik mijn gewone leven weer en keert de rust in mij terug. De pijn blijft, maar is niet meer zo fel op de voorgrond aanwezig. Het verdriet is er, maar het mag er zijn.

Mijn blijheid is weer terug, ik mag blij zijn met mijn eigen leven. Ik ben dankbaar voor het simpele feit dat ik, ondanks mijn jeugd met een zeer dwingende en manipulerende moeder, het leven heb gevonden zoals dat bij mij past, met de mensen om mij heen die er voor mij toe doen.

Hulp vragen is nodig

Gezegend voel ik me omdat ik op enig moment besefte dat alles begint bij mezelf. Na een zoektocht vond ik de coaches die bij me pasten en die mensen die me konden helpen bij mijn persoonlijke ontwikkeling.

Het belangrijkste dat ik leerde is: ik heb recht om mijn eigen pad te gaan, op mijn manier. Ik hoef mij niet schuldig te voelen omdat ik niet voldoe aan het beeld van anderen.

Dankbaar en blij

Ik voel me zo intens gelukkig met mijn partner, mijn maatje door dik en dun, mijn grote en kleine kinderen, mijn netwerkmarketing business, de netwerkmarketing training, coaching en begeleiding die ik geef en heel belangrijk voor mij, mijn team mooie mensen waarmee ik samen mag werken in deze prachtige industrie. Dit is voor mij rijkdom, rijkdom die met geen pen te beschrijven is.

Helaas, moeder, dit is mijn leven.

Passief inkomen en stress

Ik ben zo blij dat ik het me kan permitteren om een paar weken wat minder te werken en wat meer tijd te nemen voor mezelf. Gezond eten, veel beweging en veel ontspanning, dat is mijn recept.

Dankzij mijn keuze voor een passief inkomen en wonen in Portugal kan ik deze verdrietige situatie verwerken en sta ik in een paar dagen weer overeind. Weinig mensen hebben er iets van meegekregen, behalve natuurlijk mijn partner en kinderen.

Juist daarom ben ik blij met mijn keuzes. Ik heb meer tijd voor die dingen die er echt toe doen. Daarnaast heb ik het inkomen om datgene te doen wat ik belangrijk vind en waar ik blij van word.

Ik heb alles weer op een rijtje, mijn balans en evenwicht zijn weer terug, ik kan weer verder.

Ben jij in balans of kan dat wel een ietsje beter?

Wil je ook je leven een ander wending geven? Meer balans en doen waar je blij van wordt?

Laten we dan online koffie drinken! Wie weet kun jij dan, net als ik, je leven de draai geven die voor jou het verschil maakt!

Wil je de andere blogs uit het dagboek ook lezen? Klik dan hier.