De zon schijnt volop en de lucht is strakblauw. De temperatuur is 35 graden en al dagenlang boven de 30 graden. Daar hoef ik dus echt niet meer voor naar Portugal! Als liefhebber van warm, zonnig weer kom ik hier in ons eigen Nederland volop aan mijn trekken. Het leven is het waard om geleefd te worden, ook nu in deze tijd.
Ik zit wat te mijmeren…
Wat is mijn leven sinds eind 2018 veranderd, niets is meer hetzelfde. Vanuit een gigantisch zwart en diep gat ben ik stapje voor stapje naar het licht gekropen. Soms weer een stukje terug gegleden, dan weer een heel klein stapje voorwaarts. Toch ben ik nooit mijn zin om te leven verloren, geen dag, geen uur. Altijd, zelfs in het diepste donker, was er een sprankeltje overlevingskracht, hoe klein ook.
Als ik nu, na bijna 22 maanden, de balans op maak, kan ik alleen maar tevreden zijn met waar ik nu sta. Nog steeds mis ik de glans in mijn bestaan, toch vertrouw ik er op dat die glans weer komt, al is het wellicht op een andere manier.
Van overleven naar leven
Waar het eerste jaar voornamelijk draaide om overleven en overeind blijven, merk ik dat ik nu steeds meer voorzichtig vooruit durf te kijken. Ik voel weer vertrouwen in de toekomst, al weet ik niet hoe die er uit zal gaan zien.
Ik kan de controle eindelijk weer wat los laten zonder de angst onderuit te gaan…Ik kan steeds meer genieten van alle mooie mensen en dingen om me heen. Ik durf weer te dromen…
Heftige rouw
Rouw is een heftig proces, heftiger dan heftig en niet uit te leggen. Het voelde alsof mijn hart in tweeën was gebroken, het voelde geamputeerd. Niet meer compleet, een stuk van mij weggevaagd…Mijn lijf en mijn geest leefden hun eigen ongecontroleerde leven, het leek niet meer van mij. Het leek alsof ik nergens meer invloed op had, of alles buiten mij om gebeurde. Pijn dook op in alle hevigheid en op de gekste momenten, verdriet verscheurde me totaal. Er was geen begin en geen eind, alles was één grote ondoorzichtige en ongevormde brei van pijn en verdriet.
Ieder uur was overleven, overeind blijven en bewust ademhalen. Niet denken, alleen maar zijn. Niks plannen, niks willen, niks moeten, alleen overleven en de pijn en het verdriet er laten zijn. Meer was niet mogelijk. Nooit zelfs maar kunnen denken hoe zwaar de rouw zou zijn, hoe hevig de pijn en hoe heftig het verdriet. Het is niet te bevatten hoe erg je je lief kunt missen. Zo erg dat ik er letterlijk ziek van werd.
Gelukkig, denk ik nu achteraf, durfde en kon ik dwars door de pijn en het verdriet gaan, ging ik er nooit voor op de loop. Ik vluchtte niet, ik ontvluchtte niets, ik ging de pijn aan. Dat heeft me erg vooruit geholpen in het rouw proces, alles gewoon aangaan en nemen zoals het zich aan dient. Van weerstand naar acceptatie.
Roofbouw breekt op
Daar komt bij dat ik jaren en jarenlang roofbouw pleegde op mijn eigen lijf en dat heb ik geweten!
Ik was er voor iedereen behalve voor mezelf. Mantelzorger in combinatie met een eigen bedrijf dat gaat lang goed. Er altijd menen te moeten zijn voor iedereen, dat gaat lang goed. Een ander boven jezelf stellen, ook dat gaat lang goed. Tot je over je grenzen blijft gaan…
Fysiek ben ik uiteindelijk volledig onderuit gegaan vorig jaar. En…ik ben er nog niet.
Kleine stapjes voorwaarts
3 Stapjes vooruit en weer 2 stapjes achteruit, dat is wat het is. Accepteren dat mijn lijf uitgeput was en ik tijd en rust nodig had, heeft me veel goed gedaan. Door dwars door de pijn en het verdriet te durven gaan heb ik flinke stappen voorwaarts gemaakt.
Even was ik van mijn padje toen Corona het land binnenkwam, maar dat was van korte duur. Het dwong me enkel tot meer rust en stilte. Tijd om te rouwen, te verwerken en liefdevol te herinneren.
Het bracht me waar ik nu ben beland, aan het begin van een nieuwe episode in mijn leven. Een nieuwe start vol nieuwe bezigheden.
Heel blij ben ik met de hulp van de lieve mensen om me heen die er altijd waren voor me, op elk tijdstip, dag en nacht. Alleen had ik het niet gered. Door hun hulp kan ik nu weer door met leven, met genieten, met lachen en doen wat ik graag doe.
Waar mijn creativiteit jarenlang onderdrukt was door de drukte van gezin, bedrijf en veel gebeurtenissen, krijgt mijn creativiteit nu weer vrij baan.
Werken met stoffen in alle soorten en kleuren en intuïtief tekenen hebben me heel erg geholpen. Het bleek niet alleen voor mij een geweldige uitlaatklep en hulp bij het verwerken, het bracht me ook op nieuwe werkzaamheden voor de toekomst.
Nieuwe wegen, nieuwe kansen
Een van mijn nieuwe werkzaamheden is het maken en anderen het leren maken van Troostknuffels, dekens en kussens. Binnenkort meer hierover.
Wil je nu alvast meer weten, neem dan even contact met me op.
Lieve groet, Marie-Jose
