Max van 8 jaar staat frank en vrij en onbezorgd in het leven. Als ik hem observeer word ik heel erg blij, zo ook afgelopen vrijdag. Er zijn veel juffen ziek op school en dat geeft hem een vrije dag, tijd om een lekkere lange dag bij ons te zijn.
We bladeren door ons weekkrantje en zien een wel heel speciaal berichtje: in de bossen staat een kerststalletje verstopt. De locatie wordt niet bekend gemaakt om de rust in het stalletje niet te verstoren. Tja...een zoektocht staat Max wel aan. Het bos is heel groot… hoe gaan we dit stalletje vinden?
Dik ingepakt voor de kou gaan we op stap. We parkeren de auto en Max mag de route bepalen.
Even voelen
Max stapt uit de auto en staat na een paar meter stil. Hij doet zijn ogen dicht en spreidt zijn armen...even voelen welke kant we op gaan…
Dan huppelt hij een pad in. Dit herhaalt zich op ieder kruisend paadje.
Na een heel eind lopen bedenkt Max een andere manier. Hij staat midden op het pad stil en roept met luide stem: ”Is er iemand in het bos die weet waar de Kerststal staat? Ik kan hem niet vinden?”
Dan loopt hij weer huppelend en springend verder.
De hulst boom
We zien een heel grote hulst boom. Veel hulst bomen hebben een fijne omarmende en zachte, voedende energie. Ik vraag Max bij de boom te gaan staan en zijn ogen te sluiten en handen te openen. Dan vraag ik hem te vertellen wat hij voelt. “Ik heb de boom gevraagd waar de Kerststal is en de boom vertelt mij waar ik heen moet lopen, volg mij maar”.
De oplossing
Uit een zijpad komt een echtpaar aangelopen met 2 honden. Max staat stil en roept naar de wandelaars: “Weten jullie waar de Kerststal staat?” De man roept terug: “Ja hoor, we komen jullie kant op lopen en dan zullen we het uitleggen!”. Zo gezegd, zo gedaan.
Het vriendelijke stel spreekt Max aan: “Wat goed van jou dat je het durft te vragen! Gelijk heb je! We lopen met jullie een stuk mee en dan kunnen we je het laatste stukje uitleggen.”
Max in zijn element
Max loopt pratend en honden aaiend mee tot bijna bij de parkeerplaats waar onze auto staat.
Dan lopen we met het echtpaar het pad in waar we begonnen zijn.
Max zegt: “Hier zijn we begonnen...” Na de uitleg gaan we weer op pad...Precies dezelfde route als we gelopen zijn op Max zijn gevoel. En dan staat daar de Kerststal met heel kleine beeldjes, achter een dikke grote boom… We waren er eigenlijk al na 10 minuten langs gelopen. Omdat de beeldjes precies achter de boom stonden hadden we ze gemist. Max had exact de juiste route aangegeven.
Een dag met een zonnetje!
Als we Max zeggen dat we het heel knap vinden kijkt hij verbaasd. “Natuurlijk heb ik de Kerststal gevonden, ik voelde het toch”.
Wat is het heerlijk als een kind zo volledig zichzelf kan en durft te zijn. En nog mooier dat hij met zijn 8 jaar zo verbonden is met de natuur.
De Wet van Aantrekkingskracht
Vandaag was een prachtig staaltje van de Wet van Aantrekkingskracht.
Voor Max is alles nog mogelijk, hij vertrouwt daar volledig op. De wereld kent voor hem geen grenzen, onzekerheid is hem vreemd. Hij had zich vast voorgenomen om de Kerststal te vinden en hij vertrouwde er volledig op naar de goede plek geleid te worden.
Hij concentreerde zich en voelde zich zeker van zijn missie: hij ging de Kerststal vinden.
Groot Geluk
‘s Avonds zitten Frans en ik op de bank en mijmeren nog wat na over deze dag.
Wat was dit een mooie dag vol Groot Geluk! We kunnen nog veel van deze kleine man leren, dit is hoe wij mensen willen zijn: vol vertrouwen op een mooie wereld, zonder angst en onzekerheid, zonder twijfel aan onszelf.
Wil je een keer met ons praten? Bel of mail gerust!
Liefs, Marie-Jose
