Zo’n twee weken geleden deed iemand een poging in te breken bij mij thuis, midden in de nacht.
Verstijfd zat ik overeind in bed…wat nu? Hij of zij morrelde aan de poort, liep daarna aan de andere kant om het huis heen door te tuin en probeerde via de achterdeur binnen te komen.
Mijn hart klopte in mijn keel… De deur was vergrendeld dus uiteindelijk gebeurde er niets.
Van angst naar alert
Toch voelde ik me ineens heel erg alleen. Al was Rik al lange tijd slecht ter been, het feit dat hij er was… dat was genoeg. Hij was er en hield me vast als het nodig was… Brrr, dat kwam even hard binnen! Een paar dagen was ik behoorlijk uit mijn doen, verdrietig, boos, emotioneel en ik zag het even niet meer zo zitten…
Tot ik mezelf weer op de rit had en stappen ging zetten om mijn huis extra te beveiligen. Gelukkig heb ik een zeer handige schoonzoon die het allemaal uitzocht en regelde voor me. Knappe jongen die nu nog binnen komt.
Alleen zijn
Eens en te meer werd me duidelijk hoe heftig het is ineens alleen te staan. Het gemis was even heviger dan hevig, de angst vloog me naar de keel. Ineens voelde ik me heel klein, angstig en onzeker…
Sinds Rik hier niet meer is zijn er vele momenten geweest van angst, twijfel, boosheid, verdriet, pijn en nog veel meer emoties. Gelukkig voor mij houd ik heel veel van het leven, toch zijn er ook bij mij regelmatig dagen dat het net is of ik in een zwarte tunnel zit.
Dagen waarin het verdriet, gemis en de pijn als een mokerslag binnenkomt en me onderuit trekt. Je kunt maar één kant op: er dwars doorheen. Vluchten heeft geen zin, het komt als een boemerang terug. Er doorheen en accepteren dat het is zoals het is…
Een zaadje vol troost
Op zo’n moeilijke dag was er ineens dat zaadje vol troost. Voor mezelf had ik een deken gemaakt van de kleding van Rik, de Troostdeken. Het was heel confronterend maar ook helend en verwerkend.
Er was nog zoveel kleding over. Weggooien of toch nog niet? Het antwoord kwam van mijn kleinzoons. Zij vroegen me of ik voor hen een knuffelbeest kon maken van een zacht vest of trui van opa. Dat was het begin van de Troostknuffels. Mijn creatieve achtergrond en kennis en ervaring met ontwerpen, stoffen en kleuren kwam me goed van pas. Plotseling was er weer de creativiteit van jaren terug.
Ontwerp reis
Voor alle 8 kleinkinderen maakte ik iets anders, zij kozen welk dier en welke stof. Tijdens het maken van hun knuffeldieren bedacht ik een aantal verschillende dieren en begon te tekenen. Van elk dier maakte ik een voorbeeld en weg waren ze weer…Een nieuwe serie belandde op de bank in mijn kamer.
Op de bank
En dan zit ik op de bank en zie de Troostknuffels die ik gemaakt heb. Voor al mijn kleinkinderen heb ik er eentje gemaakt. De één slaapt er met zijn hoofd op en gebruikt hem als kussen, de ander houdt hem de hele nacht stevig vast. Een van de jongens sleept hem de hele dag mee. Al observerend zie ik dat het veel troost geeft, maar ook kracht. Het helpt bij de angst in de nacht.
Troostknuffels maken vriendjes
Als het veel betekent voor mijn kleinkinderen dan is het ook fijn voor andere kinderen. De Troostknuffels waren geboren.
Ze helpen kinderen niet alleen bij het verwerken van verlies, maar helpen te helen en mooie herinneringen te maken. Het worden vriendjes.
Welke Troostknuffels zijn er?
Op dit moment maak ik een aantal variaties en daarnaast zijn hoofd en romp te combineren tot heel veel mogelijkheden.
Slechts 1 geschikt kledingstuk heb ik nodig, de andere materialen heb ik in huis.
Wat er nog meer gaat volgen? In mijn hoofd zitten heel veel ideeën, de tijd zal leren wat er nog meer volgt.
Wil je meer weten over de Troostknuffels, neem dan eens een kijkje.
Wil je ook de Troostknuffels het levenslicht laten zien? Deel dan dit bericht of de Troostknuffel pagina op Social Media! Je doet mij er een groot plezier mee!
Ik kon het, want Rik hield me vast.
Ik kan het, want al moest ik Rik hier loslaten, ik kan hem nog steeds vasthouden.
Lieve groet,
Marie-Jose
Sandra
op 03 Sep 2020